Gewoon eens op zand bouwen …

In de zinderende hitte beweegt de karavaan zich langzaam voort door een zee van zand. Stap voor stap, langs golvende duinen. ’s Avonds komt de karavaan tot stilstand, zodat de bedoeïenen hun kamp kunnen opslaan. De kamelen rusten bij de drinkplaats uit, de mensen zitten rondom het kampvuur en laten de oneindige weidsheid van de woestijn op zich inwerken. Omhuld door de stilte genieten ze van de fonkelende sterrenhemel.

… zo of zo ongeveer ziet de droom van menig globetrotter eruit. Ook Djamila vindt de woestijn geweldig, maar ze had altijd al een totaal andere wens: ze wil beslist haar speeltuin meenemen naar de woestijn. Zelfbewust stelt ze haar ouders kort voor haar zevende verjaardag het volgende voor: ‘Ik wil graag mijn QUADRO in de woestijn opbouwen.’ Deze keer hoeven het geen luchtballonnen, papieren bordjes en allerlei zoetigheden te zijn, maar juist een kasteel uit Duizend-en-een-nacht. Midden in de woestijn.

Papa Youssuf haalt zijn schouders op en laadt alles en iedereen in zijn SUV: Djamila’s zussen en vrienden en natuurlijke de QUADRO onderdelen. Ze moeten een uur rijden, totdat de auto eindelijk zand onder de wielen heeft. Maar dat is nog steeds niet ver genoeg. Pas als de stad niet meer te zien is, roept Djamila: ‘Stop! Hier is het super.’ De karavaan komt tot stilstand.

Het meisje haalt de montagehandleiding uit haar rugzak, spreidt die op het zand uit en verdeelt de taken: ‘Amir, jij bent verantwoordelijk voor de blauwe buizen, Farid voor de rode, Latif voor de gele.’ Nadira moet zorgen voor de groene. Haar broer op zijn beurt voor de verbindingen. Zoals het een echte projectontwikkelaar betaamt, loopt Djamila op het bouwterrein heen en weer, inspecteert alles, controleert elke handeling en draait hier en daar een schroef wat steviger aan. Bij de glijbaan moet papa meehelpen; die heeft het zichzelf ondertussen gemakkelijk gemaakt en snoept stiekem van mama’s boterhammen.

Na het werk komt het vertier, zegt men. Maar wat als je tijdens het werk al veel plezier had? Dan wordt het helemaal te gek: de kinderen klimmen naar hartenlust op het klimrek en suizen steeds weer van de glijbaan af. Ze doen een wedstrijd wie het snelst weer boven is. Of beneden. Ze moedigen elkaar luidruchtig aan – in de wijde omtrek is er niemand die je zou kunnen storen. Amir bouwt zelfs een slee, waarmee hij samen met Latif van de zandduin afglijdt, hoeiiiii!

’s Avonds zitten de kinderen moe maar voldaan op hun klimrek en kijken ze omhoog naar de fonkelende sterren aan de hemel. Papa geniet van de stilte na deze turbulente ervaring. Wat een mooie dag!

Hier beland je bij een andere droom die met QUADRO in vervulling ging.